'ΜΠΑΜΠΙ' , η ιστορία μιας ζωής μέσα στο δάσος, του Felix Salten

Οι εκδόσεις Κυαναυγή σας προσκαλούν στη παρουσίαση του βιβλίου 'ΜΠΑΜΠΙ' , η ιστορία μιας ζωής μέσα στο δάσος, του Felix Salten. Θα μιλήσουν 
Θεοδόσης Τάσιος, ομότιμος καθ.του ΕΜΠ
Άννα Λυδάκη, καθ.του Παντείου Πανεπιστ.
Ρίτα Χαριτάκη, μέλος της 'Οικολογικής Συνεργασίας'
Την αλληγορία σχολιάζει η Μαρία Αβραμίδου, δημοσιογράφος.
Αποσπάσματα θα διαβάσει η Ζυράννα Ζατέλη, συγγραφέας.
Τη συζήτηση θα συντονίζει η Λίνα Παπαδάκη, δημοσιογράφος.
Σάββατο 9 Απριλίου στις 12,30.
Polis Art Cafe, Πεσμαζόγλου 5, Στοά του Βιβλίου (τηλ.210 3249588)

Η εκστρατεία της Ευρώπης κατά της αδήλωτης εργασίας

Με ποσοστό που αντιστοιχεί στο 18,4% του ΑΕΠ της ΕΕ, η αδήλωτη εργασία αποτελεί σημαντικό πρόβλημα για την Ευρώπη. Οι επιπτώσεις γίνονται αισθητές από τους εργαζομένους, τις επιχειρήσεις αλλά και από τις κυβερνήσεις. Οι ευρωβουλευτές ψήφισαν την Τρίτη 2 Φεβρουαρίου, τη δημιουργία ευρωπαϊκής πλατφόρμας για την αντιμετώπιση του ζητήματος. Τί θα κάνει όμως αυτή η νέα πλατφόρμα; Παρακολουθήστε τη συνέντευξη με τον εισηγητή του ΕΚ Γκεόργκι Πιρίνσκι (Σοσιαλιστές, Βουλγαρία).

http://europarltv.europa.eu//en/player.aspx?pid=4c939e31-91db-4701-935c-a59c00d1925a

Η αδήλωτη εργασία "είναι εργασία που δεν έχει δηλωθεί στις αρμόδιες αρχές", λέει ο κ. Πιρίνσκι.

Οι επιπτώσεις της είναι πολλές. Από τον αθέμιτο ανταγωνισμό μέχρι και έλλειμμα στους φόρους και τις εισφορές για την κοινωνική ασφάλιση. "Η αδήλωτη εργασία στερεί από τους εργαζόμενους βασικά κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα", δηλώνει ο κ. Πιρίνσκι. "Η πλατφόρμα, είναι ένα μέρος για διερεύνηση πληροφοριών και την ανταλλαγή βέλτιστων πρακτικών", ειδικά στο πλαίσιο της διασυνοριακής λαθραίας εργασίας.

Παγκόσμια ημέρα υγροτόπων

 

Αναρτήθηκε εδώ:  http://dasarxeio.com/2016/02/02/1130-1-2/
Η Παγκόσμια Ημέρα Υγροτόπων γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 2 Φεβρουαρίου. Αυτή η μέρα σηματοδοτεί την ημερομηνία υιοθέτησης της Σύμβασης για την προστασία των Υγροτόπων στις 2 Φεβρουαρίου 1971, στην ιρανική πόλη Ραμσάρ.

Σύμφωνα με τη «Σύμβαση για τους Υγροτόπους Διεθνούς Σημασίας ως Ενδιαιτήματος Υδροβίων Πουλιών» (γνωστή απλώς ως «Σύμβαση Ραμσάρ») ο ορισμός των υγροτόπων διατυπώνεται ως εξής: «υγρότοποι είναι φυσικές ή τεχνητές περιοχές αποτελούμενες από έλη με ποώδη βλάστηση (marsh), από μη αποκλειστικώς ομβροδίαιτα έλη με τυρφώδες υπόστρωμα (fen), από τυρφώδεις γαίες ή από νερό. Οι περιοχές αυτές είναι μονίμως ή προσωρινώς κατακλυζόμενες με νερό το οποίο είναι στάσιμο ή ρέον, γλυκό, υφάλμυρο ή αλμυρό και περιλαμβάνουν επίσης εκείνες που καλύπτονται από θαλασσινό νερό το βάθος του οποίου κατά τη ρηχία δεν υπερβαίνει τα έξι μέτρα».

Κατά την ίδια σύμβαση στους υγροτόπους μπορούν να περιλαμβάνονται και οι «παρόχθιες ή παράκτιες ζώνες που γειτονεύουν με υγροτόπους ή με νησιά ή με θαλάσσιες υδατοσυλλογές, που έχουν βάθος μεγαλύτερο από έξι μέτρα κατά τη ρηχία αλλά βρίσκονται μέσα στα όρια του υγροτόπου όπως αυτός καθορίζεται ανωτέρω».

Πολλοί επιστήμονες έχουν στρέψει την προσοχή τους από την δεκαετία του 1960 στην έρευνα, ή απλώς την καταγραφή, των φυσικών λειτουργιών που επιτελούν οι υγρότοποι. Η σημασία του θέματος αυτού δεν είναι μόνο επιστημονική αλλά και πρακτική. Μόνο όταν γνωρίζουμε τις λειτουργίες ενός υγροτόπου μπορούμε να τον διαχειρισθούμε ώστε να διατηρήσουμε τις αξίες του στο διηνεκές.

Κίτρινο Νούφαρο, Αγιος Αχίλλειος, Πρέσπες, photo Katerina Andonopoulou

Οι σπουδαιότερες λειτουργίες που μπορεί να επιτελεί ένας υγρότοπος είναι συνηθέστερα οι ακόλουθες:

Εμπλουτισμός υπογείων υδροφορέων: Παρόλο που η λειτουργία αυτή, κανονικά, έχει να κάνει περισσότερο με τη λεκάνη απορροής του υγροτόπου και λιγότερο με τον υγρότοπο αυτόν καθεαυτόν, πολλοί μεγάλοι υγρότοποι συντελούν όντως στον εμπλουτισμό (φόρτιση) των υπογείων υδροφόρων στρωμάτων. Αυτό συμβαίνει βέβαια όταν το ίζημα ή έδαφος του υγροτόπου είναι διαπερατό.

Τροποποίηση πλημμυρικών φαινομένων: Οι υγρότοποι αποθηκεύουν το νερό της πλημμύρας και το αποδίδουν βαθμιαία μετά το τέλος της με αποτέλεσμα τη μείωση της αιχμής.

Παγίδευση ιζημάτων: Τα υλικά που παρασύρει το νερό της βροχής από τη λεκάνη απορροής αποτίθενται και κατακρατούνται στον υγρότοπο. Τα υλικά αυτά μπορεί να είναι φυσικά ή και ανθρωπογενή (π.χ. χημικές γεωργικές ουσίες, απόβλητα βιομηχανιών και οικισμών).

Αποθήκευση και ελευθέρωση θερμότητας: Οι μοναδικές θερμικές ιδιότητες του νερού καθιστούν τους υγροτόπους, ως έναν βαθμό, ρυθμιστές της θερμοκρασίας των παρόχθιων περιοχών.

Δέσμευση ηλιακής ακτινοβολίας και στήριξη τροφικών πλεγμάτων: Στους υγροτόπους αναπτύσσονται πολλές κατηγορίες υδρόβιων αυτότροφων οργανισμών, από τους πιο μικροσκοπικούς ως τα υψηλόκορμα δέντρα. Ραχοκοκαλιά ενός υγροτοπικού οικοσυστήματος θεωρείται η μακροφυτική υδρόβια βλάστηση, διότι παρέχει στους ετερότροφους οργανισμούς τροφή και χώρους για καταφύγιο, ανάπτυξη, φώλιασμα και αναπαραγωγή.

Πλην των ζώων που περατώνουν όλον τον βιολογικό τους κύκλο στον υγρότοπο, υπάρχουν και πολλά άλλα που επισκέπτονται τους υγροτόπους μόνο για ένα μέρος της ημέρας ή του έτους. Πολλοί υγρότοποι ιδίως οι σύνθετοι, στηρίζουν πολύπλοκα τροφικά πλέγματα τμήματα των οποίων μπορεί να επεκτείνονται και σε χερσαίες περιοχές (π.χ. ορισμένα αρπακτικά πουλιά) ή και σε άλλους υγροτόπους ακόμη και διαφορετικής ηπείρου (π.χ. μεταναστευτικά υδρόβια πουλιά).

Βέβαια, όλοι οι υγρότοποι δεν έχουν όλες τις ανωτέρω λειτουργίες. Διαφορές υπάρχουν ακόμη και μεταξύ υγροτόπων του ίδιου τύπου, εξαιτίας των ιδιαιτέρων γνωρισμάτων του καθενός (π.χ. εμβαδόν, λεκάνη απορροής, κλίμα, γεωγραφική θέση).

Στρυμόνας, photo: Chris Vlachos

Γιατί αλλοιώνονται και χάνονται οι υγρότοποι

Οι υγρότοποι είναι συλλογικά κοινωνικά αγαθά, άρα ο τρόπος που χρησιμοποιούνται δεν μπορεί να είναι αποκλειστική υπόθεση του ιδιοκτήτη τους, ακόμη και αν αυτός είναι το ίδιο το Κράτος. Σε αντίθεση με άλλα συλλογικά αγαθά, η διατήρηση ορισμένων αξιών των υγροτόπων όπως π.χ. η βιολογική ποικιλότητα και ιδίως η ποικιλότητα της πανίδας, αποτελεί ηθική υποχρέωση όλης της ανθρωπότητας και όχι μόνο των πολιτών ενός κράτους.

Η αποδοχή των αρχών αυτών από τα περισσότερα κράτη της Γης οδήγησε στην ψήφιση εθνικών νόμων και την υπογραφή διεθνών συμβάσεων που αναφέρονται έμμεσα ή άμεσα στην προστασία των υγροτόπων. Εντούτοις, οι υγρότοποι σ’ όλον τον Κόσμο, ακόμη και στα λεγόμενα προηγμένα κράτη, εξακολουθούν να υφίστανται απώλειες σε έκταση μέσω μερικών ή ολικών αποξηράνσεων και υποβαθμίσεις των φυσικών γνωρισμάτων τους εξαιτίας ασύνετων χρήσεων.

Η σπουδαιότερη αιτία που επέφερε και επιφέρει δραστικές αλλαγές στους υγροτόπους είναι η ανάγκη παραγωγής περισσοτέρων γεωργικών προϊόντων. Τεράστιες εκτάσεις ελών και εποχικώς κατακλυζόμενων εδαφών αποξηράνθηκαν για να μετατραπούν σε αγρούς και σε φυτείες δασοπονικών ειδών, πολλές φορές ξενικών. Εκτός από τους υγροτόπους που χάθηκαν οριστικά, πολλοί άλλοι υποβαθμίσθηκαν εξαιτίας της κατασκευής αρδευτικών έργων και της εισροής ρύπων από σημειακές και μη σημειακές πηγές γεωργικής ρύπανσης (π.χ. απόβλητα στάβλων και κονσερβοποιείων, γεωργικές χημικές ουσίες).

Η ανάγκη για περισσότερη ενέργεια οδήγησε σε καταστροφή τυρφώνων προκειμένου να χρησιμοποιηθεί η τύρφη ως καύσιμο για θερμοηλεκτρικές μονάδες. Η κατασκευή υδροηλεκτρικών έργων έγινε με ριζικές επεμβάσεις σε ποταμούς, οι οποίες αλλοίωσαν το φυσικό περιβάλλον των δέλτα και των εκβολών και σε πολλές περιπτώσεις την υδρογεωλογική ισορροπία μεγάλων περιοχών. Ατυχήματα κατά τη θαλάσσια μεταφορά υγρών καυσίμων κατέστρεψαν πολύτιμα παράκτια και εκβολικά οικοσυστήματα.

Δύση στην Κερκίνη, photo:Antonis Stoubas

Οι υγρότοποι ήταν ανέκαθεν η πιο πρόχειρη και «αδάπανη» λύση για τη διάθεση υγρών και στερεών αποβλήτων από βιομηχανίες και οικισμούς, Πέρα από τη ρύπανση αυτή, η βιομηχανία και οι πόλεις επεκτάθηκαν σε υγροτοπικές περιοχές προκαλώντας την τελική αποξηρανσή τους. Το ίδιο καταστροφικά έδρασαν και τουριστικές και εξοχικές οικιστικές μονάδες, οι οποίες μάλιστα δεν αρκέστηκαν στην κάλυψη υγροτοπικών εκτάσεων για πρόσκτηση οικοπέδων, αλλά ζήτησαν από τις κυβερνήσεις την αποξήρανση και άλλων γειτονικών τους υγροτόπων με το αιτιολογικό ότι οι υγρότοποι αυτοί αποτελούν εστίες οχλήσεως από κουνούπια. Αρκετές αλλοιώσεις έχουν επίσης παρατηρηθεί από την κατασκευή, χωρίς επαρκή μελέτη, έργων υδρεύσεως για βιομηχανίες, πόλεις και τουριστικές δραστηριότητες.

Οι αλιευτικές-υδατοκαλλιεργητικές δραστηριότητες και το κυνήγι, ουδεμία μείωση των υγροτοπικών εκτάσεων έχουν προκαλέσει. Αντίθετα, οι ψαράδες και οι κυνηγοί αγωνίζονται πάντα εναντίον εκείνων που αποξηραίνουν, εκχερσώνουν και ρυπαίνουν τους υγροτόπους. Όσον αφορά τους ψαράδες, η άγνοια και καμιά φορά η ανάγκη για επιβίωση προκαλούν αλλοιώσεις. Παραδείγματα ασύνετων ενεργειών είναι η χρήση ακατάλληλων τεχνικών ψαρέματος, η υπεραλίευση, η άκριτη εισαγωγή ξενικών ειδών και η εγκατάσταση σε ακατάλληλες τοποθεσίες εντατικών υδατοκαλλιεργειών.

Το κυνήγι, όπως και το ψάρεμα, όταν ασκείται λελογισμένα (από άποψη εποχής, ειδών και ποσότητας θηραμάτων, αριθμού κυνηγών και μέσων κυνηγίου κ.λπ.) δεν αλλοιώνει τα υγροτοπικά οικοσυστήματα. Σε μερικές χώρες όπου υπάρχει υψηλή συνείδηση προστασίας του περιβάλλοντος, οι κυνηγετικοί σύλλογοι έχουν αναλάβει θετικές πρωτοβουλίες υπέρ της διατηρήσεως των υγροτόπων και όλης της άγριας υγροτοπικής πανίδας, ακόμη και εκείνης που δεν έχει θηραματική αξία. Όμως, στις περισσότερες χώρες αυτό δεν συμβαίνει. Το παράνομο κυνήγι προκαλεί καταστροφές της υγροτοπικής πανίδας και συχνά και της βλάστησης.

Ορνιθοπανίδα στην λίμνη Κερκίνη, photo: Alexander Pappas

Η απόδοση των απωλειών και υποβαθμίσεων των υγροτόπων στη γεωργία, εξηλεκτρισμό, βιομηχανία, οικισμούς, τουρισμό (καθώς και στην αλιεία- υδατοκαλλιέργειες και το κυνήγι) δεν σημαίνει ότι τα αίτια αυτά είναι ανεξάρτητα αλλήλων. Αντίθετα, υπάρχουν ποικίλες και πολύπλοκες αλληλεξαρτήσεις, τόσο θετικές όσο και αρνητικές. Παραδείγματα: Η επέκταση των καλλιεργουμένων εκτάσεων και η εντατικοποίηση της γεωργικής παραγωγής απαιτεί περισσότερη ενέργεια για άρδευση και για μεταφορά και επεξεργασία γεωργικών προϊόντων. Η ανάπτυξη της γεωργίας ευνοεί ορισμένες βιομηχανίες και την επέκταση του δομημένου περιβάλλοντος πράγμα που προκαλεί απώλεια όχι μόνο υγροτόπων αλλά και παραγωγικών γεωργικών εδαφών.

Η ανάπτυξη του τουρισμού ασκεί άμεσες πιέσεις στους επιφανειακούς και υπόγειους υδατικούς πόρους αλλά και έμμεσες, διότι έχει ανάγκη από περισσότερα νωπά αγροτικά προϊόντα (οπωροκηπευτικά) που έχουν μεγάλες απαιτήσεις σε αρδευτικό νερό. Πολλά φράγματα έχουν διπλό σκοπό, δηλαδή παραγωγή ενέργειας και αποθήκευση αρδευτικού νερού. Συγκρούσεις, ακόμη και τρίτου και τέταρτου βαθμού, μεταξύ δραστηριοτήτων εξαιτίας διεκδικήσεων για τον ίδιο υδατικό πόρο είναι σύνηθες φαινόμενο. Επίσης, δεν είναι ασύνηθες τις μεγαλύτερες καταστροφές σε έναν υγρότοπο να προκαλεί εκείνος που τον χρειάζεται περισσότερο όπως είναι η περίπτωση της ρυπάνσεως ενός περιαστικού υγροτόπου από τους κατοίκους της πόλης, οι οποίοι κάποτε θα αναγκασθούν να τον χρησιμοποιήσουν ως πηγή πόσιμου νερού.

Πολλοί επιστήμονες πιστεύουν ότι εκείνος που καταστρέφει τους υγροτόπους δεν είναι ο γεωργός, ο βιομήχανος, το υδροηλεκτρικό εργοστάσιο, ο ξενοδόχος και ο τουρίστας, αλλά εκείνος που καθορίζει σε εθνικό ή και υπερεθνικό επίπεδο τη γεωργική, βιομηχανική, τουριστική κ.λπ. πολιτική. Αν προχωρήσει όμως κανείς βαθύτερα, ίσως φθάσει στο συμπέρασμα ότι το πρωταρχικό αίτιο της καταστροφής των υγροτόπων αλλά και γενικά του περιβάλλοντος, είναι η άγνοια και π προσπάθεια για βραχυπρόθεσμα μόνο οφέλη. Ειδικά για τους υγροτόπους η πριν από τη δεκαετία του 1960 άγνοια ήταν λογική δικαιολογία. Σήμερα δεν υπάρχει επιστημονική άγνοια αλλά ανεπαρκής ενημέρωση του ευρύτερου κοινού και, φυσικά, η ίδια τάση να παραβλέπονται τα μακροπρόθεσμα οφέλη.

Πηγή:  Ψηφιακό αποθετήριο ΕΚΒΥ, ΥΓΡΟΤΟΠΟΙ, Π. Α. Γεράκης

Ο Πειραιάς δεν είναι πλέον (και) το λιμάνι

Κυριάκος Τσιπούρας

Αναρτήθηκε στην σελίδα

  http://dro-adem.blogspot.gr/2016/01/to.html#more

Η τελευταία πράξη που οριστικοποιεί τον πλήρη διαχωρισμό του μεγαλύτερου λιμανιού της χώρας από τον Πειραιά και άλλους δήμους ,όμορους σε αυτόν, τελέστηκε με απόφαση του «παρακρατικού» ΤΑΙΠΕΔ, με τις ευλογίες όλων των μνημονιακών δυνάμεων και αφεντικών της παρούσας πολιτικής ζωής, με την κυβέρνηση απλά να παρακολουθεί την «εξόδιο ακολουθία» των προεκλογικών δεσμεύσεων της.

Η πώληση της ΟΛΠ Α.Ε. μέσω του ΤΑΙΠΕΔ είναι μέρος της μνημονιακής πολιτικής των τελευταίων έξι ετών που στόχο έχει τη εξυπηρέτηση των δανειστών και των μελών της τρόικας, του κουαρτέτου, και στην αποικιοκρατική αντίληψη που κυριαρχεί στο που επενδύουμε, με ποιο τρόπο έχοντας πλήρη έλλειψη σεβασμού πολιτών και περιβάλλοντος.

Η εξευτελιστική τιμή που παραχωρείται η κερδοφόρα δημοσίων συμφερόντων επιχείρηση ΟΛΠ Α.Ε. εμφανίζει όλα αυτά τα μνημονιακά χαρακτηριστικά που είναι η υπό κρυπτώ παραχώρηση δημόσιων αγαθών χωρίς την έγκριση των τοπικών αρχών και πολιτών της, τη εκμετάλλευση φυσικών και αρχαιολογικών πόρων, την πώληση τους με οποιοδήποτε τίμημα ακόμα και αν δημιουργεί μονοπωλιακές καταστάσεις που αντίκειται σε κάθε έννοια βιώσιμης ανάπτυξης, και την στρεβλή εικόνα που δημιουργεί η προπαγανδιστική λαίλαπα κάθε επικοινωνιακού μέσου για τον πραγματικό όφελος του κράτους και εν τέλει των δημοτών που ζουν γύρω από το λιμάνι που λέγονταν του Πειραιά.

Η συμφωνία πώλησης του ΟΛΠ μεταξύ COSCO και ΤΑΙΠΕΔ με τις ευλογίες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι τόσο εθελοδουλική και αποικιοκρατική αντίληψης αρκεί κανείς να σκεφτεί

1. ότι κανείς δεν γνωρίζει το μέλλον της λεγόμενης πολιτιστικής ακτής[1], ένα επενδυτικό σχέδιο που θα συνέδεε την πόλη με το λιμάνι, περιλαμβάνει μεγάλης αρχαιολογικής σημασίας χώρους,  ενώ θα δημιουργούνταν νέα σύγχρονα μουσεία μέσα από την αξιοποίηση και επαναχρησιμοποίηση βιομηχανικών κτιρίων. Άραγε το σχέδιο αυτό θα προχωρήσει υπό τον έλεγχο της COSCO χρηματοδοτούμενο από το κράτος; τα νέα μουσεία θα εγκατασταθούν σε νοικιαζόμενα ακίνητα της νέας εταιρείας με περαιτέρω μείωση των ωφελημάτων του κράτους από αυτό το ξεπούλημα;
2. ο Δήμος Πειραιά και οι όμοροι δήμοι είναι αυτοί που θα μπορούσαν να συμμετάσχουν σε ένα μελλοντικό διοικητικό συμβούλιο και στην δημιουργία ενός τέτοιου εταιρικού σχήματος στα πρότυπα πετυχημένων Ελληνικών και ευρωπαϊκών λιμενικών ταμείων. Αυτή η ενεργή συμμετοχή των δήμων και θα άνοιγε το λιμάνι στην πόλη του Πειραιά και λόγο στην οποιαδήποτε αναπτυξιακή προοπτική θα είχε, όπως διατείνονταν πολλές φορές στα επενδυτικά σχέδια της ΟΛΠ[2].Με τη δημιουργία του ιδιωτικού μονοπωλίου οι δήμοι δεν θα έχουν κανένα έλεγχο, θα αφεθούν στις επιβαρύνσεις για το περιβάλλον από τις επεκτατικές προοπτικές του λιμανιού και δεν θα έχουν κανένα άμεσο όφελος από την αποκρατικοποίηση.
3. το όφελος για το ελληνικό δημόσιο διαχρονικά θα είναι τόσο μικρό αρκεί να αναλογιστούμε ότι θα χάνονται ετησίως γύρω στα 20 εκατομμύρια από τα μερίσματα των μετοχών που κατείχε στην εταιρεία, το όφελος από τις επενδύσεις που θα έκανε η ΟΛΠ με δικά της κεφάλαια σε τομείς όπως η περαιτέρω κατοχύρωση διεθνώς ως πράσινο λιμάνι με πράσινα επενδυτικά σχέδια, η ανάπλαση του Μώλου Κρακάρη κ.α. Εδώ να τονίσουμε ότι η ΟΛΠ έχει μετρητή ατμοσφαιρική ρύπανσης ενώ πολύ συχνά διατείνονται ότι η συνεχής επέκταση στην κρουαζιέρα θα συνοδεύονταν από ενέργειες που θα μείωνε την ατμοσφαιρική ρύπανση.  Εδώ έχουμε πολλές φορές πει ότι η μεγέθυνση του κλάδου της κρουαζιέρας στο Πειραιά είναι ασύμβατη και με την περιοχή, αφού  απαιτούνται συνεχείς επεκτάσεις σε πολύ στενή περιοχή όπως τα στενά της Σαλαμίνας, σε θαλάσσιο χώρο όπου δραστηριοποιούνται πολλά διαφορετικά αντικείμενα και με έντονη επιβάρυνση στο περιβάλλον, που φαίνεται ότι ξεπερνάει την φέρουσα ικανότητα της περιοχής ιδιαίτερα του Α διαμερίσματος και της πιο πυκνοκατοικημένης του Πειραιά.
4. αντίκειται στις διεθνείς και ευρωπαικές πρακτικές αφού δεν επιτρέπεται η οποιαδήποτε δημιουργία ιδιωτικού μονοπωλίου, κρατικό δεν είχαμε από την παραχώρηση της προβλήτας 2. Ταυτόχρονα με μεγάλη βιασύνη έγινε η πώληση ενώ υπάρχει νόμος του Μουσουρούλη για τη δημιουργία των Περιφερειακών Λιμενικών Συστημάτων, όπου στο Αττικό Λιμενικό Σύστημα συγχωνεύονται υπό τον ΟΛΠ το Λαύριο, η Ελευσίνα και η Ραφήνα, άραγε ποιο θα είναι το καθεστώς λειτουργίας;  Ταυτόχρονα ξεπερνάει και τις μνημονιακές δεσμεύσεις η κυβέρνηση με το ΤΑΙΠΕΔ αγκαλιά  αφού στο συγκεκριμένη παράγραφο για τα λιμάνια δεν μιλάει ξεκάθαρα για συνολική πώληση του λιμανιού[3].

Στο τέλος αφήσαμε επίτηδες την αναφορά μας στο τραγελαφικό ποσό που θα κατατεθεί για την πώληση της εταιρείας διότι θεωρούμε ότι κανένα τίμημα μικρό η μεγάλο δεν μας αλλάζει την άποψη μας ότι το λιμάνι πρέπει να είναι σε δημόσιο έλεγχο, δεν επικρατούν μονοπωλιακές συνθήκες, είναι η πλέον ενδεδειγμένη λογική για την ενεργό συμμετοχή των παραλιμένιων δήμων στην ΟΛΠ που τώρα απομονώνονται και εξοστρακίζονται στην μιζέρια του φτωχού γείτονα ενός ξένου κολοσσού.

  

  

---

[1] http://www.piraeusculturalcoast.org.gr/index.php?lang=el

[2] http://www.olp.gr/images/pdffiles/businessplan20140910.pdf

[3] .: Μνημόνιο ΙΙΙ (Ν. 4093/2012)
Στο υποκεφάλαιο 6.3.2 με τίτλο «Θαλάσσιες Δραστηριότητες στα Λιμάνια» έχει συμπεριληφθεί η ακόλουθη πρόταση: «Σε ευθυγράμμιση με τη νέα λιμενική πολιτική και το οργανωτικό μοντέλο για τα λιμάνια το Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ) καθορίζει μία συγκεκριμένη στρατηγική ιδιωτικοποίησης κυρίως μέσω παραχωρήσεων με στόχο την καλύτερη αξιοποίηση των λιμένων (Φεβρουάριος 2013)».
Στον Πίνακα της σελ.:5633 ΦΕΚ του ίδιου Νόμου (ΦΕΚ Α΄ 222/12.11.2012) αναγράφεται στη στήλη του έτους 2014 ως σημείο 7 «Αξιοποίηση ΟΛΠ, ΟΛΘ και περιφερειακών λιμένων» χωρίς αναγραφή πώλησης ποσοστού μετοχών, όπως γράφεται για π.χ.: ΟΠΑΠ 33%, ΔΕΗ 17% ή της λέξης «πώληση» για άλλες επιχειρήσεις.

Για την σύλληψη του Γιάννη Ζαφειρόπουλου

“Η οικολογία της ευθύνης – πριν και μετά τις εκλογές”

Η Εκτελεστική Γραμματεία των Οικολόγων Πράσινων συνεδρίασε σχετικά με τη σύλληψη υποψήφιου βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ προερχόμενου από τους Οικολόγους Πράσινους και ανακοινώνει ότι ήδη ο Γιάννης Ζαφειρόπουλος έπαψε να είναι μέλος των Οικολόγων Πράσινων, με απόφαση της Πολιτικής Κίνησης στην οποία ανήκει. Ταυτόχρονα τα αρμόδια όργανα συνεδριάζουν με θέμα την παύση συμμετοχής του σε κάθε λειτουργία του κόμματος.

Η Εκτελεστική Γραμματεία των ΟΠ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΑΠΟΡΡΙΜΜΑΤΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ Τρίτη 12/1/2016, 13:00μμ

ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΑΠΟΡΡΙΜΜΑΤΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Τρέχουσες Εξελίξεις και Προοπτικές

Τρίτη 12/1/2016, 13:00μμ, Πλ. Ελευθερίας 14 (πλ. Κουμουνδούρου)

Έπειτα από την ψήφιση του νέου ΕΣΔΑ φαίνεται ότι παραμένουν αρκετά ερωτηματικά σε σχέση με την υλοποίησή του, ιδιαίτερα όπου προϋπήρχαν συμπράξεις δημοσίου και ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ) για την κατασκευή των αναγκαίων υποδομών. Σ’ αυτό το πλαίσιο, οι Οικολόγοι Πράσινοι πραγματοποιούν Συνέντευξη Τύπου την Τρίτη 12 Ιανουαρίου στις 13:00μμ, στα γραφεία τους, Πλ. Ελευθερίας 14 (πλ. Κουμουνδούρου).

Στην Συνέντευξη Τύπου θα μιλήσουν οι:

Γιάννης Τσιρώνης, Αν. Υπουργός Περιβάλλοντος, μέλος των ΟΠ

Χριστίνα Ευθυμιάτου, Συντονίστρια Εκτελεστικής Γραμματείας ΟΠ

Δημήτρης Πολιτόπουλος, Πρόεδρος του Ελληνικού Οργανισμού Ανακύκλωσης (ΕΟΑΝ), μέλος των ΟΠ

Οι Οικολόγοι Πράσινοι έχουν συνεργαστεί με το Υπουργείο και έχουν συμμετάσχει από την αρχή της διαβούλευσης, με επεξεργασμένες προτάσεις, οι οποίες και υιοθετήθηκαν κατά τη διαδικασία της αναθεώρησης του Εθνικού Σχεδίου Διαχείρισης Αποβλήτων. Θεωρούμε ότι η διαχείριση των απορριμμάτων αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες μεταρρυθμιστικές προκλήσεις στην ελληνική κοινωνία και μια μάχη ενάντια σε συμφέροντα η οποία δεν πρέπει να χαθεί.

Παρακαλούμε για την δημοσιογραφική κάλυψη

Το Γραφείο Τύπου των Οικολόγων Πράσινων

Περισσότερες πληροφορίες:

210 3306301 - 6979749632

Τα δάκρυα του Σπίρτζη για την Ίο

Του Γιάννη Χαραλαμπάκη

μέλος της ΕΓ των Οικολόγων Πρασίνων

 Αναρτήθηκε εδώ

http://dro-adem.blogspot.gr/2016/01/2015-2016.html?m=1

Η αλλαγή του χρόνου από το 2015 προς το 2016 δεν άλλαξε το ερώτημα για το πώς θα πορευθεί αυτή η χώρα.

Μετά από μια καταστροφική ήττα τον Ιούλιο με το τέλος των διαπραγματεύσεων, η ελληνική κοινωνία συνέχισε τον μνημονιακό Γολγοθά της, εν μέσω μιας –λόγω της ήττας- διάχυτης και έντονης απογοήτευσης.

Όλα έχουν ένα παρελθόν, ένα παρόν και ένα μέλλον, το ίδιο και η ελληνική κοινωνία.

Αναλογίζομαι δύο γεγονότα:

Η πώληση των αεροδρομίων, ως μνημονιακή υποχρέωση με δακρυσμένο τον υπ. Σπίρτζη και ένα γεγονός λιγότερο γνωστό, αλλά εμβληματικό του καταστρεπτικού μοντέλου τουρισμού, η «αξιοποίηση» περιοχής της Ίου, υπογεγραμμένη από τρεις υπουργούς. Τους υπ. Οικονομικών, Ναυτιλίας και Περιβάλλοντος. Ειδικά οι δύο τελευταίοι, Δρίτσας και Τσιρώνης (μέλος μάλιστα ο τελευταίος των Οικολόγων Πρασίνων, οι οποίοι εξέδωσαν επικριτικό ψήφισμα για την επένδυση) είναι και οι δύο, όχι μόνο λόγω θέσης αλλά και λόγω παρελθόντος, αποδεδειγμένων περιβαλλοντικών ευαισθησιών αντίθετων με τα αποτελέσματα των υπογραφών τους.

(περισσότερες λεπτομέρειες για την Ίο, εδώ http://www.efsyn.gr/arthro/mia-riviera-etoimazetai-stin-io και εδώ http://left.gr/news/giati-erhetai-ayti-i-anaptyxi ).

Από το συνδυασμό των δύο γεγονότων προκύπτει και ο τίτλος, προφανώς ο κ. Σπίρτζης δεν έχει σχέση με την Ίο.

Στην περίπτωση των αεροδρομίων, η κυβέρνηση υποθηκεύει το μέλλον τους επειδή οι νικητές των διαπραγματεύσεων το επιβάλλουν.

Στην περίπτωση της Ίου η υποθήκευση του φυσικού κάλλους της περιοχής έρχεται από το παρελθόν. «Αμαρτωλές», παλιότερες κυβερνήσεις έδωσαν άδειες που δεν μπορούν να ακυρωθούν - έτσι δηλώνεται τουλάχιστον. Είναι το φαινόμενο της υποχρεωτικής «διοικητικής συνέχειας» δηλώνεται επίσης.

Η κυβέρνηση δεν εκλέχτηκε μόνο για να δώσει τον αντιμνημονιακό αγώνα, που τελικά έχασε. Στα μυαλά και τις καρδιές των περισσοτέρων εκλέχτηκε και για να σταματήσει τα αίτια δεκαετιών που μας έφεραν σε αυτή την καταστροφική αδυναμία, έτσι ώστε ο κάθε νεοφιλελεύθερος Σόιμπλε να επιβάλλει τη θέλησή του. Αν το μέλλον μας μας έχει «ξεφύγει» -προς το παρόν ελπίζουμε- από τα χέρια μας, το «αμαρτωλό» παρελθόν μας είναι καθήκον της κυβέρνησης να βρει τον τρόπο να τελειώνει σήμερα.

Αναρωτιέμαι λοιπόν, όταν τέτοια περιστατικά μεγάλα ή μικρά σίγουρα βρίθουν, τι περιθώρια έχει μια κυβέρνηση να εφαρμόσει πολιτική;

Όταν το παρελθόν έχει αφήσει την «ουρά» του στο παρόν και το μέλλον προδιαγράφεται (ζοφερό) από άλλους έξω από εμάς, τότε τι μένει να κυβερνήσουμε; Όταν δεν μπορείς να αναιρέσεις αυτά που κατέκρινες και έκαναν οι παλαιότεροι και όταν δεν μπορείς να προδιαγράψεις το μέλλον σου, αλλά στο προδιαγράφουν με τρόπο που σε κάνουν να «κλαις» σαν τον Σπίρτζη, τότε τι τελικά κυβερνάς στο παρόν;