Ποιους θα πάρουν τα ''Ποτάμια'';

(του Θάνου Γιαννούδη, μέλους ΟΠ, ΔΡΟ)

     Με τις εκλογές να πλησιάζουν -παρά τις αδυσώπητες προσπάθειες της ετοιμοθάνατης κυβέρνησης να πείσει για το αντίθετο-, έρχεται εκείνη η στιγμή που λέει και το τραγούδι και ο ποιητής, όπου καλείσαι να αποφασίσεις ''με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις''. Ο οικολογικός χώρος προσπαθεί να ανασυνθέσει τα κομμάτια του και να προγραμματίσει το αύριο μετά από διαδοχικές διασπάσεις, έχοντας πλήρη συναίσθηση της ανάγκης να αποκτήσει η χώρα μια κυβέρνηση που θα βρίσκεται στον αντίποδα της σημερινής, τόσο στις πολιτικές που θα ασκεί όσο και στο αξιακό της σύστημα, μιας κυβέρνησης όπου η Οικολογία δεν θα αποτελεί γαρνιτούρα, αλλά βασικό πυλώνα διαμόρφωσης της πολιτικής της.

    Ιδιαίτερη, όμως, λύπη αισθάνεται κανείς όταν βλέπει άτομα που υπηρέτησαν το χώρο της πολιτικής Οικολογίας από θέσεις ευθύνης να συμμαχούν με δυνάμεις που σε καμία των περιπτώσεων δεν θα προωθήσουν την οικολογική ατζέντα, αντιθέτως συνιστούν βήμα προς τα πίσω ως προς την οικοδόμηση της κοινωνίας που ονειρευόμαστε. Κι αν η συμμετοχή πρώην υποψήφιας Ευρωβουλευτή των Οικολόγων Πράσινων στις διεργασίες της Δημοκρατικής Παράταξης (ΠΑΣΟΚ/Ελιά) μόνο θυμηδία μπορεί να προκαλέσει, το λοξοκοίταγμα (μέχρι και ανοιχτή στήριξη) τμήματος πρώην συντρόφων μας προς το Ποτάμι αποτελεί μια κίνηση που αξίζει να συζητηθεί.

    Το σχήμα του Ποταμιού στήθηκε γύρω από την αναγνωρίσιμη μορφή του Σταύρου Θεοδωράκη κι από την αρχή αγαπήθηκε και προωθήθηκε από τα μέσα και το σύστημα με τα οποία ο δημοσιογράφος κατά δεκαετίες συνεργάστηκε και υπηρέτησε. Δεν χρειάζεται να επαναλάβω κι εγώ τον τουλάχιστον περίεργο ρόλο της εμφάνισης αυτού του σχήματος στη συγκεκριμένη καθοριστική χρονική καμπή, ούτε το τι σκοπιμότητες -φαίνεται πως- υπηρετεί, ούτε τις όποιες μελλοντικές του στοχεύσεις. Όσο κι αν ο επικεφαλής του ''φλέρταρε'' κατά την προεκλογική περίοδο με την Ευρω-ομάδα των Πρασίνων, στην πραγματικότητα ο χώρος που υπηρετεί ουδεμία σχέση με την ουσία και τα προτάγματα της πολιτικής Οικολογίας έχει.

     Με τον ''αρχηγό'' να ξεχωρίζει από τη συλλογικότητα, το Ποτάμι εξαρχής υποστήριξε πως κομίζει το νέο στην πολιτική. Κι ως ''νέο'' βάφτισε την πιο νεοφιλελεύθερη ατζέντα, επενδυμένη με σλόγκαν που αρμόζουν σε γκρουπ ενίσχυσης των πωλήσεων πολυεθνικής και με φθηνά διαφημιστικά τρικ. Με ίσες αποστάσεις ανάμεσα στη μνημονιακή λαίλαπα και την αντιπολίτευση που δεν φέρει ευθύνες για την κατάντια της χώρας, το Ποτάμι καταλήγει να γίνεται απολογητής της πρώτης καθώς και πολιτικό σπίτι όλου του άστεγου ''μεταρρυθμιστικού κέντρου'' που επιδιώκει να τετραγωνοποιήσει τη νεολαία και να κάμψει τις αντιστάσεις της μέσα από κόμματα ειδικού σκοπού-βαλβίδες εκτόνωσης. Είναι αλήθεια πως το Ποτάμι χτύπησε καίρια το ζωτικό χώρο των ψήφων προς τους Οικολόγους Πράσινους, ιδιαίτερα στο χώρο των νέων, κι αυτό είναι πολύ πικρό, όχι φυσικά επειδή το κόμμα χάνει ποσοστά (αλίμονο σε όποιον βλέπει την κοινωνία με κομματικά γυαλιά!), αλλά κυρίως διότι το πρότυπο ζωής και δράσης που πρεσβεύει κάτω από τα γενικόλογα σλόγκαν περί προοδευτικότητας είναι συνώνυμο της πιο ξεκάθαρης υποταγής στα στρεβλά και μη φυσικά αξιακά πρότυπα του αστισμού, στην αποδοχή του ισχύοντος status quo και της απλής προσπάθειας εξωτερικού καλλωπισμού του. Γι' αυτό θυμάμαι πως μας είχαν κατηγορήσει ιδιαιτέρως κόμματα και ομάδες της Αριστεράς και τώρα που οι μάσκες έπεσαν και οι Οικολόγοι δεν έγιναν δεκανίκι του συστήματος φαίνεται πως τους έφαγε η γάτα τη γλώσσα.

     Η πολιτική Οικολογία φυσικά και δεν βρίσκεται στις αίθουσες των διαφημίσεων και των σεμιναρίων, ούτε στον ερεθισμό των μικροαστικών αντανακλαστικών. Είναι διαρκώς παρούσα στους κοινωνικούς και περιβαλλοντικούς αγώνες, από τις Σκουριές και τη Θράκη ως την ακτογραμμή και την Κρήτη, απ' το Ελληνικό και τον Ασωπό ως την κατειλημμένη ΕΤ3, τις διαδηλώσεις της πλατείας Συντάγματος και τις μυριάδες εναλλακτικές πρωτοβουλίες ανά τη χώρα. Η προσπάθεια που καταβάλλει το Δίκτυο Ριζοσπαστικής Οικολογίας με την αμεσοδημοκρατική του δομή συνίσταται στη συσπείρωση όλου αυτού του αγωνιζόμενου τμήματος του λαού που δεν μασάει τη συστημική προπαγάνδα ούτε μένει τυφλά προσκολλημένο σε παλαιοκομματικές μαρξιστικές αναλύσεις, ώστε να οικοδομηθεί ένα ευρύτερο κίνημα αντίστασης και χειραφέτησης, χείμαρρος όμως κι όχι ρυάκι ελεγχόμενης κοίτης.

    Η επιλογή όντως είναι απλή και ο οικολογικός χώρος δεν μπορεί να αποτελεί το άλλοθι για νέου τύπου κουστουμαρισμένες συστημικές πολιτικές που θα αντιμετωπίζουν την οικολογία ως συμπλήρωμα σε χαζοχαρούμενες διαφημίσεις εταιρειών με ηλεκτρονικά κατασκευασμένα δεντράκια και λουλούδια. Αργά ή γρήγορα, ''φίλοι που φύγατε'' (όπως θα 'λεγε τώρα ένας άλλος ποιητής), τα κάθε λογής ''ποτάμια'' θα στερέψουν, όταν αυτοί που τα φουσκώνουν εκπληρώσουν το σκοπό τους ή χρησιμοποιήσουν άλλα -ασυνείδητα ή συνειδητά- πιόνια στη σκακιέρα τους. Η ρετσινιά, όμως, θα παραμείνει...