Τα δάκρυα του Σπίρτζη για την Ίο

Του Γιάννη Χαραλαμπάκη

μέλος της ΕΓ των Οικολόγων Πρασίνων

 Αναρτήθηκε εδώ

http://dro-adem.blogspot.gr/2016/01/2015-2016.html?m=1

Η αλλαγή του χρόνου από το 2015 προς το 2016 δεν άλλαξε το ερώτημα για το πώς θα πορευθεί αυτή η χώρα.

Μετά από μια καταστροφική ήττα τον Ιούλιο με το τέλος των διαπραγματεύσεων, η ελληνική κοινωνία συνέχισε τον μνημονιακό Γολγοθά της, εν μέσω μιας –λόγω της ήττας- διάχυτης και έντονης απογοήτευσης.

Όλα έχουν ένα παρελθόν, ένα παρόν και ένα μέλλον, το ίδιο και η ελληνική κοινωνία.

Αναλογίζομαι δύο γεγονότα:

Η πώληση των αεροδρομίων, ως μνημονιακή υποχρέωση με δακρυσμένο τον υπ. Σπίρτζη και ένα γεγονός λιγότερο γνωστό, αλλά εμβληματικό του καταστρεπτικού μοντέλου τουρισμού, η «αξιοποίηση» περιοχής της Ίου, υπογεγραμμένη από τρεις υπουργούς. Τους υπ. Οικονομικών, Ναυτιλίας και Περιβάλλοντος. Ειδικά οι δύο τελευταίοι, Δρίτσας και Τσιρώνης (μέλος μάλιστα ο τελευταίος των Οικολόγων Πρασίνων, οι οποίοι εξέδωσαν επικριτικό ψήφισμα για την επένδυση) είναι και οι δύο, όχι μόνο λόγω θέσης αλλά και λόγω παρελθόντος, αποδεδειγμένων περιβαλλοντικών ευαισθησιών αντίθετων με τα αποτελέσματα των υπογραφών τους.

(περισσότερες λεπτομέρειες για την Ίο, εδώ http://www.efsyn.gr/arthro/mia-riviera-etoimazetai-stin-io και εδώ http://left.gr/news/giati-erhetai-ayti-i-anaptyxi ).

Από το συνδυασμό των δύο γεγονότων προκύπτει και ο τίτλος, προφανώς ο κ. Σπίρτζης δεν έχει σχέση με την Ίο.

Στην περίπτωση των αεροδρομίων, η κυβέρνηση υποθηκεύει το μέλλον τους επειδή οι νικητές των διαπραγματεύσεων το επιβάλλουν.

Στην περίπτωση της Ίου η υποθήκευση του φυσικού κάλλους της περιοχής έρχεται από το παρελθόν. «Αμαρτωλές», παλιότερες κυβερνήσεις έδωσαν άδειες που δεν μπορούν να ακυρωθούν - έτσι δηλώνεται τουλάχιστον. Είναι το φαινόμενο της υποχρεωτικής «διοικητικής συνέχειας» δηλώνεται επίσης.

Η κυβέρνηση δεν εκλέχτηκε μόνο για να δώσει τον αντιμνημονιακό αγώνα, που τελικά έχασε. Στα μυαλά και τις καρδιές των περισσοτέρων εκλέχτηκε και για να σταματήσει τα αίτια δεκαετιών που μας έφεραν σε αυτή την καταστροφική αδυναμία, έτσι ώστε ο κάθε νεοφιλελεύθερος Σόιμπλε να επιβάλλει τη θέλησή του. Αν το μέλλον μας μας έχει «ξεφύγει» -προς το παρόν ελπίζουμε- από τα χέρια μας, το «αμαρτωλό» παρελθόν μας είναι καθήκον της κυβέρνησης να βρει τον τρόπο να τελειώνει σήμερα.

Αναρωτιέμαι λοιπόν, όταν τέτοια περιστατικά μεγάλα ή μικρά σίγουρα βρίθουν, τι περιθώρια έχει μια κυβέρνηση να εφαρμόσει πολιτική;

Όταν το παρελθόν έχει αφήσει την «ουρά» του στο παρόν και το μέλλον προδιαγράφεται (ζοφερό) από άλλους έξω από εμάς, τότε τι μένει να κυβερνήσουμε; Όταν δεν μπορείς να αναιρέσεις αυτά που κατέκρινες και έκαναν οι παλαιότεροι και όταν δεν μπορείς να προδιαγράψεις το μέλλον σου, αλλά στο προδιαγράφουν με τρόπο που σε κάνουν να «κλαις» σαν τον Σπίρτζη, τότε τι τελικά κυβερνάς στο παρόν;