Η παιδεία για λίγους ξανά

Κυριάκος Τσιπούρας

Υποψήφιος Βουλευτής Α΄Πειραιά Οικολόγοι Πράσινοι

Αφορμή για να γράψω αυτό το κείμενο ήταν ένα προεκλογικό σποτ του ΔΗ.ΣΥ(1). που προβλήθηκε για τις εκλογές της 6^η Μαίου και μιλούσε για ένα κουπόνι εκπαίδευσης που με πάθος μία μητέρα προωθούσε καταλήγοντας στην φράση «θέλω το παιδί μου να πάει στο σχολείο που θέλω εγώ». Τελικά όμως το κείμενο μου ολοκληρώθηκε όταν διάβασα το αλλοπρόσαλλο και διφορούμενο πρόγραμμα του κόμματος του συνασπισμού Δράση και Δημιουργία Ξανά(2) των αυτοαποκαλούμενων  φιλελευθέρων.

Πέρα από το γεγονός ότι στα κείμενα τους υβρίζει συλλήβδην όλους τους νέους του Ελληνικού κράτους ως ηλίθιους και θρασύδειλους, προτρέπει στην δημιουργία ενός εκπαιδευτικού συστήματος που ξεκάθαρα τους κατατάσσει ανάλογα με το εισόδημα τους, σε καλύτερα σχολεία, σε ένα μαθησιακό περιβάλλον που κυριαρχεί ο ανταγωνισμός, ενώ οι υποδομές το εκπαιδευτικό πρόγραμμα θα εξαρτάται από τους χορηγούς και τις επιδιώξεις του γονέα ή ομάδας γονέων.

Όλα αυτά περιέχονται στο πρόγραμμα ενός κόμματος καθαρά μνημονιακού που δείχνει ανάλγητα το μέλλον που θα έχουν τα λεγόμενα συλλογικά αγαθά όπως η δωρεάν εθνική παιδεία. Δείχνει έμπρακτα, και σε αυτό έχει δίκιο ο αρχηγός τους ότι μιλάει ξεκάθαρα και κυνικά, πως οι μειώσεις κρατικών δαπανών από μία κυβέρνηση φιλομνημονιακών θα εξαλείψουν την δημόσια δωρεάν παιδεία αλλά το χειρότερο την δυνατότητα ως έθνος, κράτος, κυβέρνηση του Ελληνικού λαού, αν θα έχουμε την δυνατότητα να παρέχουμε κοινά εκπαιδευτικά εφόδια προσαρμοσμένα στην εποχή μας, διατηρώντας τις πολιτισμικές μας αξίες και τις Ευρωπαικές μας καταβολές.

Καμία συνοχή, καμία εφαρμογή των βασικών θεμελιωδών αρχών του διαφωτισμού, και της δημιουργίας ισότιμης συμμετοχής των παιδιών μας στην Εθνική παιδεία μπορεί να γίνει βασιζόμενοι σε τέτοιες πολιτικές ιδέες. Τέλος επειδή ο συνασπισμός των (νέων)φιλελεύθερων διατείνεται ότι παρεξηγούνται οι προτάσεις τους παραθέτω τα κείμενα τους από την ιστοσελίδα τους.

Όχι στο μνημόνιο, αλλαγή της παρούσας πολιτικής με στήριξη και προστασία της δημόσιας και δωρεάν παιδείας και υγείας, αυτό πρέπει να ψηφίσουμε.

1)       http://www.youtube.com/watch?v=Rj1kBu7CDvg

2)       http://www.dimiourgiaxana.gr/index.php/2011-11-02-20-27-18

Το σημαντικότερο όλων, λοιπόν, είναι ο επανακαθορισμός των ΣΤΟΧΩΝ κυρίως της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, που σήμερα αντιμετωπίζονται ως ένας προπαρασκευαστικός θάλαμος για την ανώτατη, με ότι αυτό συνεπάγεται στην πορεία: αμόρφωτοι και άναρθροι νέοι, που υπολείπονται των στοιχειωδών γνώσεων και της στοιχειώδους κοινωνικής αγωγής, κομματονεολαίοι, ανιστόρητοι, απαίδευτοι, ανάγωγοι και, το χειρότερο, χωρίς κριτική σκέψη. Την κριτική τους σκέψη και την φιλομάθεια, την αντίληψη δηλαδή ότι η μάθηση είναι αυταξία και όχι εργαλείο για να «βγάζεις λεφτά», το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα την εξοβελίζει από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού σχολείου.

Η εκπαιδευτική λειτουργία βελτιώνεται όταν γίνεται σε συνθήκες υγιούς ανταγωνισμού, όταν δηλαδή ο γονέας και ο μαθητής έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν μεταξύ διαφορετικών προσφορών. Προτείνεται η πιλοτική εισαγωγή στοιχείων άμιλλας στα σχολεία με δυνατότητα επιλογής σχολείου, επιταγής σπουδών (vouchers) ή ανάδοχων σχολείων (charter schools) με σκοπό την ποιοτική αναβάθμιση τόσο των ιδιωτικών όσο και των δημόσιων σχολείων. Ένα σχολείο αποκτά φήμη από το επίπεδο των σπουδών του, το κύρος και την επιστημονική δραστηριότητα των καθηγητών του, την προσήλωσή του σε αρχές, την ποιότητα και την επάρκεια των εγκαταστάσεών του, το επίπεδο και τις καριέρες των αποφοίτων του. Όση διαφήμιση κι αν κάνει, αν δεν έχει τα παραπάνω, ούτε οι γονείς ούτε οι μαθητές πείθονται. Με τη χρήση της επιταγής σπουδών, το Κράτος θα δίνει τη δυνατότητα στους γονείς και στους μαθητές / φοιτητές να επιλέξουν το σχολείο που εξασφαλίζει καλύτερο επίπεδο σπουδών, και η χρηματοδότησή του θα γίνεται από αυτή την επιταγή.

Χρειαζόμαστε μια πρωτοβάθμια παιδεία, που από την πρώτη μέρα εισαγωγής του παιδιού στο σχολείο να απασκοπεί στο να το αναθρέψει ως έναν ενσυνείδητο και ευσυνείδητο ΕΝΕΡΓΟ ΠΟΛΙΤΗ, με κριτική σκέψη και εξοπλισμένο με βασικές εγκυκλοπαιδικές γνώσεις από όλο το φάσμα των ανθρωπίνων γνώσεων (γλώσσα ιστορία, θετικές επιστήμες , βιολογία, ψυχολογία, φιλοσοφία, κ.ο.κ.) και  με δεξιότητες απαραίτητες για την μελλοντική του εξέλιξη (ξένες γλώσσες, υπολογιστές, κ.ο.κ.) .  Είναι δυνατόν να καλείται ο πολίτης να ψηφίσει για θέματα που έχουν άμεση συνάρτηση με τις οικονομικές επιστήμες και να μην έχει διδαχθεί τίποτε για το πώς λειτουργεί η διεθνής οικονομία, το τραπεζικό σύστημα, οι αγορές χρήματος; Να μην ξέρει τίποτε από την οικονομική ιστορία, το κραχ του 1929, τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, την πετρελαϊκή κρίση, την χρεωκοπία της Αργεντινής;

Το σχολείο δεν είναι «φάμπρικα» απολυτηρίων. Δεν χρειάζεται όλοι να πάνε στο Λύκειο ή στο Πανεπιστήμιο. Είναι όμως απαραίτητο, τελειώνοντας την τρίτη Γυμνασίου και αποφασίζοντας για το μέλλον τους, να είναι εφοδιασμένοι όλοι ανεξαιρέτως με τα στοιχειώδη και απαραίτητα γνωστικά, κοινωνικά και ηθικά εργαλεία για να επιλέξουν την πορεία τους.

Από σελίδα του blog Πλατεία Ιπποδαμείας

Οι συζητήσεις για το κράτος δικαίου, για τις ... απαραίτητες και κάποιες εξ αυτών επώδυνες αλλαγές που πρέπει να γίνουν εκλείπουν φυσικά. Κανείς από αυτούς δεν μιλάει για τη διαλυμένη παιδεία, το χρεοκοπημένο συνταξιοδοτικό , για την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης. Για το καρκίνωμα του συνδικαλισμού, τις σχέσεις κράτους-εκκλησιών, την κατεστραμμένη επιχειρηματικότητα και δημιουργικότητα. Μας έχουν εθίσει στην ευημερία που φέρνει μόνο το χρήμα. Η λύση γι' αυτούς συνήθως βρίσκεται σε μια αύξηση, σε ένα επίδομα, στις πολεμικές αποζημιώσεις, στα πετρέλαια, στην μαγική εξαφάνιση του χρέους.

Μέσα σε όλο αυτό το συρφετό από κραυγές, εύκολα συνθήματα και ευχολόγια υπάρχει η φρέσκια και ξεκάθαρη θέση της Δημιουργίας Ξανά. Στις θέσεις της Δημιουργίας Ξανά δεν θα βρεις παροχές, δεν θα βρεις "ισοδύναμα" μέτρα αλλά τις απαραίτητες αλλαγές που πρέπει να γίνουν για να δημιουργήσουμε ένα κράτος δικαίου, ένα κράτος που θα παράγει. Στην παιδεία με την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού και την επιλογή του σχολείου από το γονέα. Στο μικρό και ευέλικτο κράτος που πρέπει να παίζει το ρόλο του ρυθμιστή. Στο συνταξιοδοτικό με τον προσωπικό λογαριασμό σύνταξης. Στον πλήρη διαχωρισμό του κράτους από την ορθόδοξη εκκλησία.