Έχουν περάσει περίπου δέκα χρόνια από την είσοδο του ΟΛΠ στο χρηματιστήριο και πέντε χρόνια από την πώληση τμήματος του εμπορικού λιμανιού στην COSCO. Οι αλλαγές αυτές μπορεί να είχαν μεγάλο αντίκτυπο στα εργασιακά δικαιώματα, στη διαχείριση του λιμανιού και στον εσωτερικό και εξωτερικό εμπόριο της χώρας αλλά δεν είχαν άμεσα αντιληπτά αποτελέσματα στη ζωή της πόλης του Πειραιά. Σήμερα όμως ένα νέο κύκλος ιδιωτικοποίησης του λιμανιού του Πειραιά αρχίζει που πρόκειται να έχει πολύ μεγαλύτερες συνέπειες στη ζωή της πόλης.
Οι απειλές είναι σήμερα πολλές και μη αντιστρεπτές αν υλοποιηθούν. Η δεύτερη φάση ιδιωτικοποίησης του λιμανιού, το άνοιγμα στην κρουαζιέρα, τα καθρεφτάκια για μεγάλα έργα (ξενοδοχεία, εκθεσιακά κέντρα) και τα σχέδια αξιοποίησης της μεγάλης πρώην βιομηχανικής ζώνης των Λιπασμάτων έκτασης 650 στρεμμάτων είτε για «ήπια» οικιστική ανάπτυξη είτε για Formula 1. Τα σχέδια που εξυπηρετούσαν έτσι κι αλλιώς ως τώρα οι μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις και σήμερα με την εμφάνιση του επίσημου υποψηφίου του Ολυμπιακού Γ. Μώραλη το ίδιο το εφοπλιστικό και επιχειρηματικό κεφάλαιο επιδιώκει να τις αναλάβει κατευθείαν χωρίς πολιτικούς «μεσάζοντες». O Πειραιάς κινδυνεύει να γίνει πόλη πείραμα με πρώτα αποτελέσματα τον αποκλεισμό μεγάλων ζωνών της πόλης από τους πολίτες.
Όμως πολιτική για τα λιμάνια και τις πόλεις-λιμάνια δεν είναι μόνο η αύξηση της κίνησης και των εσόδων τους και σίγουρα δεν είναι μόνο τα φαραωνικά έργα. Μια άλλη πόλη λιμάνι θα είχε για κύριο στόχο την ένταξη των λιμανιών σε μια βιώσιμη πολιτική για τις μεταφορές και το εμπόριο, αλλά και η σύνδεσή τους με τον ιστό της πόλης και με την τοπική κοινωνία. Στα πλαίσια αυτά συγκεκριμένα βήματα πρέπει να γίνουν στα οποία ο δήμος θα μπορούσε να παίξει καθοριστικό ρόλο. Σύνδεση του λιμανιού με την πόλη σημαίνει πρώτα απ’ όλα συγκεκριμένα βήματα για την προστασία του περιβάλλοντος: υψηλότερες προδιαγραφές καύσιμου όταν τα πλοία βρίσκονται κοντά στις ακτές, επαρκείς ελεύθερους χώρους προσβάσιμους στους πολίτες, πλήρεις σιδηροδρομικές υποδομές για να περιορίζεται η κυκλοφοριακή επιβάρυνση. Στην περίπτωση του Πειραιά επείγει η ολοκλήρωση της σιδηροδρομικής πρόσβασης (εδώ και 25 χρόνια αποτελεί το μόνο μεγάλο ηπειρωτικό λιμάνι διεθνώς χωρίς καθόλου σιδηροδρομική σύνδεση), καθώς και η διαμόρφωση των Λιπασμάτων σε χώρο πρασίνου με εγκατάλειψη των σχεδίων για οικιστική τους ανάπτυξη. Σημαντικές εκκρεμότητες αφορούν την κάλυψη των κενών στη διαχείριση των αποβλήτων των πλοίων αλλά και την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της γειτονικής ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης ώστε τα πλοία να μην πάνε στο εξωτερικό για επισκευή ή συντήρηση. Χρειάζεται τέλος να αξιολογηθούν προτάσεις για αποσυμφόρηση του λιμανιού, με ισόρροπη ανάπτυξη των λιμανιών όλης της χώρας, αλλά και με πιθανή μεταφορά μέρ
ους της κίνησης σε γειτονικά λιμάνια όπως το Λαύριο.
ους της κίνησης σε γειτονικά λιμάνια όπως το Λαύριο.
Το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας βρίσκεται για πρώτη φορά σε ένα επικίνδυνο τρίστρατο, οι δύο πρώτες επιλογές (παλιά δημοτική αρχή και παλιά επιχειρηματικά συμφέροντα με «νέο» πολιτικό μανδύα) οδηγούν σίγουρα στην περαιτέρω υποβάθμιση της ζωής της πόλης, η τρίτη μιας εναλλακτικής πορείας αποτελεί στοίχημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου